Tzav, kurbanlar ve kohenlerin Tanrı’nın hizmetine nasıl atanacağıyla ilgili talimatlardan oluşur.
İbranice Kohen kelimesi, “Hizmet etmek” anlamına gelir: “…… Kardeşin Aaron'u ve oğullarını [getir]… Bana hizmet etsinler (le-kahano) … ” (Şemot 28:1).
“Kohen” kelimesinin kökü, “Evet” veya “Uygun” anlamına gelen “Ken” sözcüğünden ve “Yönetmek” anlamına gelen “Kivun” sözcüğünden gelmektedir. Bu nedenle bir Kohen, kendisini ve başkalarını Tanrı'nın uygun hizmetine yönlendiren kişidir.
Kral Davit Yisrael’i halefi Şlomo’nun krallığına hazırlarken, "Tanrı’ya müzik aletleriyle övgü sunmak üzere dört bin kohanimi topladı" (I Tarihler 23:5).
Yaklaşık 3000 yıl sonra, Kohen soyundan biri İbranice Kutsal Metinleri (Ketuvim) anımsatan bir şiir tarzı ve şaşırtıcı bir insanlıkla Tanrı’ya övgülerini sunmaya devam etti.
Kanadalı şarkıcı ve söz yazarı Leonard Cohen, müzikte kehanet niteliğinde bir sesti. Dinleyicilerini ketuvim’de bulunan bilgeliği düşünmeye davet ediyordu. Bunu yaparken, kendi maneviyatımıza ve modus vivendi'mize (yaşam tarzımıza) meydan okuyacak bir bilgelikle yaklaşıyordu.
Tüm eserleri neredeyse Yahudi mirasını hatırlatıyordu. “Who by Fire”da, Yom Kippur'dan ilham alarak “U'Nesaneh Tokef” duasını yansıtığını açıklamaştı. En ünlü şarkılarından biri olan “Hallelujah” ise Mezmurlar Kitabı'nın yazarı Kral Davut’un esintilerini taşıyordu.
Bizlere, Tanrı'nın yönetimi altında bir “Koen Krallığı/Ulusu” olmamız emredildi. “Koen Krallığı” olmak, dünyamızın kutsallığının sorumluluğunu üstlenmek - şifacı olmak ve gerektiğinde Yaşam ile Ölüm arasında durup sonlu ile sonsuz arasında köprü kurmak anlamına gelir.
Tzav peraşası içimizdeki kohene hitap eder ve sahip olduğumuz ilahi bereketi (kutsamayı) öne çıkarmayı hedefler.
Tzav, sunakta sürekli ateşin yanmasını sağlayacak talimatlarla başlar. Bu ateşin sürekliliği olmasaydı, tüm fedakarlıklarımız, dualarımız ve kutsal çalışmalarımız sona ererdi.
Kalplerimizin sunağı üzerindeki bu ateş, (sahip olduğumuz ilahi kıvılcım/Netsisot) tüm manevi uygulamaların ön şartıdır. Tzav bizi en içteki ateşle ilgilenmeye yönlendiriyor. Ateş sönerse kohenliğimizin hiçbir değeri kalmayacak.
Peraşamız, Kohenliğimizi kutlayan ve bizi kutsal işimize (avoda) yönlendiren törenle sona erer. Bu tören sırasında “kulağımız” – “elimiz” ve “ayağımız” takdis edilen koçun kanıyla kutsanır.
KULAĞIMIZDA yankılanan ihtiyaçlıların feryadını ve yüreğimizdeki cılız sesi duyalım ve karşılık verelim. ELİMİZİ adaleti yerine getirmeye ve güzellik yaratmaya adayalım. YÜRÜDÜĞÜMÜZ manevi yolda bilincimizi ve farkındalığımızı yükseltelim.
Tzav, bizden kalbimizin sunağında yer alan en içteki ateşimizi neyin söndürdüğüne dair sorular sormaya zorlar.
Ateşin kendisi bazen benimle konuşur ve “Kıvılcımı sen sağlamalısın” der. Yaratıcılığımı ve coşkumu harekete geçiren insanlarla birlikte olmamı, okuyup öğrenmeye devam etmemi, güzel yerleri keşfetmemi ve nihayet hayatı kutlamak için nedenler yaratmamı tavsiye eder.
Ben içsel ateşimi dinledikçe o büyümeye devam eder. Hayatın nefesi onu besler. Ancak günümün her dakikasını planladığımda, sessizliği kelimelerle doldurduğumda onun var olabilmesi için gerekli olan alanı yok etmiş olurum.
Ve son bir şey daha, hergün ateşin üstünde biriken "ölü külleri” temizlemeliyim. Geçmişin artıklarının içimde birikmesine izin verirsem ateşim temiz ve saf bir şekilde yanmaya devam edemez. Her sabah eski ve bitmiş olanı ortadan kaldırmalıyım.
Belki de ilahi olanın önünde tamamen savunmasız ve saf olmak, tapınakta kurban sunmaktan daha fazla güven ve cesaret gerektiriyor.
Burada Leonard Cohen’in, Aşem'e hürmet etmek ve onu memnun etmek üzere gösterdiği yaklaşıma benzer bir tutum benimseyebilir, sonlu ve parçalanmış benliğimizi bir adak olarak Tanrı’nın huzuruna getirebiliriz.
Sevgilerimle - Shabat Shalom
Rabi. Yishak BİLMAN (z”l) & Moşe PASENSYA
Comments