(Yazarı sesli dinlemek için tıklayınız)
“Hayatın anlamı, bir amaç bulmakta yatar.
Mutlu ol, başkalarını da mutlu et".
Victor Frankl
Bir yıl daha göz açıp kapayıncaya kadar geçiverdi.
Geçirdiğimiz yıl, keyifli okumalara, bir yenisini daha ekledim. Bu köşede yayınlanan yazıları okurken, ortak coğrafyadan, kültürden gelip, farklı coğrafyalara dağılmış bireylerin, yaşadıkları tecrübelerden, haberdar olmanın, keyfini yaşamak…
O yazılardan, birinde, mutlu olmanın hem çok kolay bir yandan da çok zor olduğunu düşündüren, Sevgili Anita Kaneti ‘Mutluluğun formülünü mü buldum’ demişti…
Şükürler olsun, sıkıntılı dönemlerde dahi, uğraşlar edinerek, çalışarak, öğrenerek, spor yaparak, ingilizce bir deyim olan ‘Keep going’ yani, ileriye doğru, hareket etmeyi, ilke edinmeye çalıştım. Depresyona, kapımı açmadım.
(Çocukluğumdaki anılarımda, yedi, sekiz yaşındayken, salonda oturmuş, ciddiyetle, örgü örerken, annemin evimizdeki komşu hanıma, ‘kızım, can sıkıntısı bilmez, hep bir şeyler bulur oyalanacak’ diye övündüğünü hatırlıyorum.)
Ama ‘Keep going’ meselesi, kolay olmasa gerek ki, şu an yaşadığım coğrafyadaki insanının , bir elleri yağda, diğeri balda, gözüküyor olmasına rağmen, depresyonda olup, bu nedenle iş hayatından kopmuş, pek çok kişiye rastladım, Kanada, her açıdan vatandaşını koruyor, yüksek enflasyon yok, döviz kuru dalgalanmaları yok, her yaşta, herkesin eğitimi alması için, milyon tane ücretsiz kurs etrafınızda, her mahallede, kütüphaneler, ücretsiz tenis kortları, açık veya kapalı donanımlı yüzme havuzları mevcut…
Açlık yok, kıtlık yok, bol sakinlik var, mutlu olmak için her şey tamam gözüküyor ülkede. Oysa kazın ayağı, öyle değil, British Columbia Üniversitesiyle, Montreal’den McGill deki araştırmacılar tarafından, ülke genelinde 1200 toplulukta, 400.000’den fazla kişiden, geri bildirimlere göre, yaşam memnuniyetindeki raporda, Vancouver, ve Toronto’nun mutsuz şehirler olduğu ortaya çıktı. Mutlu olanlar, kırsal alanlarda yaşıyorlar, memnun olmayanlar, küçük kasabalarda bulduğunuz birliktelik, duygusunun olmadığı, kentlerde yaşanıyor.
Rapor, Vancouver'daki gençlerin (18-24 yaş) derin bir yalnızlık duygususu yaşadıklarını gösterdi.
Kısaca ülke, insan bağlantılarının kolay kurulduğu bir ülke değil.
Çat kapı kahve içmek, sıkıntınız olduğunda dertleştiğiniz komşu bulmak pek mümkün değil …
Geçenlerde, karlı bir gündü, dışarı çıktığımda, elli metre kadar uzağımdaki, siyah, minik, köpeğini gezdiren hanımın, gülümsediğini gördüm. Acaba tanıştık da, hatırlamadım diye geçirdim içimden, hayır, önceden tanımıyorduk birbirimizi, ama hanım belli ki konuşmak istiyordu. Adı Julie imiş, birlikte yürüdük.
İki gün aradan sonra, yine bol kar yağışlı akşam üstü, kütüphaneye gittim, camın arkasındaki, erkenden kararan havanın karşısında, sıcacık radyatörün yanındaki, turuncu kocaman koltuğa yerleşip, kütüphanenin uhrevi sessizliği içinde kitap okudum.
Eve dönmek üzere, kütüphaneden ayrılırken, saat altıya geliyordu, yolun üzerinde ufak kafeyi, çoktandır denemek istiyordum, içerideki camın önünde, karı seyrederek bir kahve içmek istedim. İçeri girdim, kahve, kruasan, siparişini verirken, iki gün önce tanıştığım Julie yanımda belirdi. “Seni gördüm, arkandan geldim” dedi açık sözlülükle, - “Kahve içer misin, vaktin var mı?” diye sordum. “Evet” dedi gözleri parlayarak.
Böylece arkadaşlığımız başladı. Julie’yle sohbetimizde, ellisekiz yaşında olduğunu, siyam kedisiyle yaşadığını, köpeğin, ölen komşusuna ait olduğunu, köpeğe diğer komşularıyla, ortaklaşa baktıklarını, depresyon tedavisinin devam ettiğinden, bir süredir çalışamadığından bahsetti.
Tanıştığım, depresyonlu, üçüncü Fransız diye geçirdim içimden.
Bir elleri yağda, diğer elleri baldaki bu insanlar, depresyonda iseler, kıtlıkla, açlıkla, susuzluk, savaşla, ekonomik krizde yaşayanlar, ne yapsın diye sordum kendime.
Bu soruya cevaplamak pek kolay değil tabii!
Montreal’den devgiler…İyi seneler…
Rahel Çela Behar
Yorumlar