Türkiye’de olduğu gibi, İsrael için de çok kötü geçmiş olan 2023 yılını dünyanın hemen her bölgesinde görülen bir tomar inanılmazlıklar ile bitiriyoruz…
İsrael’de kalıp, sadece birkaçını sıralayacak olursak… dünya çapında en yetkinleri arasında bilinen gizli servisinin 7 Ekim saldırısını öngörmemiş, keza Hamas’ın yıllardır yer altında geliştirdiği saldırı ve terör düzeneklerini açığa çıkaramamış olmasına, bu bağlamda Gazze’ye çeşitli kaynaklardan gelen milyarlarca doların da yer üstünde neredeyse hiç kullanılmadığından kuşkulanmamasına… tüm bunlara inanamıyorum… Bebeklerin mutfak fırınlarında yakıldığına, hamile kadınların göğüslerinin kesilip onlarla top oynandığına kolayca inanabiliyor musunuz yoksa? Nasıl yani – Cengiz Han yeniden canlanıp, ordularıyla bu kez kibutzları mı bastı? Peki, gözü dönmüş canilerden, düşmanlarımız olan (sözde) devletlere yönelecek olursak, İran iftiralarının veya “beşinci sınıf” bir ülke sayılan Yemen’in son gözdağlarının bazı çevrelerce ciddiye alınması, bundan öte Hamas’ın yalanlarına BBC gibi (sözde) saygın bir yayın kurumunun inanması da, tarihe geçecek başlı başına birer inanılmazlıktır!
Yalan konusuna gelince, dünya kamuoyunun artık alışmış olması gereken “Arap yalanlarına” halen gerçek gözüyle bakılması, başka bir inanılmazlığı da ortaya koymuyor mu?! Yanılmıyorsam, bu köşede birkaç yıl önce anlatmıştım: 5 Haziran 1967’de başlamış olan Mısır/Ürdün/Suriye-İsrael Savaşı’nın ilk günlerinde, Türkiye’nin o dönemdeki ciddi gazetelerinden “Milliyet” gibi “milli” basının tümü, sürekli olarak Arapların başarılarından, İsrael ordusunun yenilgilerinden söz ediyordu… Bir de 7 Haziran’da barut tozları kalktığında gördük ki, Arap ordularının her biri bozguna uğramıştı! İşte bunun gibi yanıltıcı beyanların tuzağına çok düşmüştür ve halen de düşüyor ulusal ve özellikle yandaş medya. Bugün de Hamas’ın yönetimindeki “Gazze Sağlık(?) Bakanlığı” yirmi bini aşkın sivil ölü, elli bini aşkın yaralının bulunduğunu bildiriyor; 25 Aralık’ta kamuoyuna bir açıklama yapan Başterörist Yahya Sinvar, binlerce İsrael askerinin öldürüldüğünü, Hamas’ın Gazze savaşını kazanmak üzere olduğunu belirtiyor! Alın size başka başka inanılmazlıklar!
Geçenlerde topluca izlediğimiz “Golda” filminin ardından yapılmaya çalışılan, ancak pek katılımcı bulunmadığından oldukça cılız geçen “beyin fırtınasında”, 1973 ile Gazze Savaşlarının arasındaki “benzerlik” olgusundan söz açıldı. Bana kalırsa buradaki tek benzerliği içeren düşman saldırılarının birer “sürpriz” olması bile, önemli bir farklılık gösteriyor. Şöyle ki, İsrael adına çalışan Mısırlı casus Aşraf Marvan gibi güvenilir bir kaynaktan gelmiş olan saldırı öngörüsünü içeren ciddi bir uyarı gibisi, 7 Ekim’den önce alınmamıştı…
Olası benzerlikler bir yana, “Yom Kippur” ile “Simchat Tora” Savaşları arasında birkaç önemli farklılıklar görülüyor… Bunların ilki, 1973 yılındaki düşmanların birer devlet olmasıydı – günümüzdeki terör “tüccarları” ve canilerine karşın! Tarafların bu farklılıkları, eylemlerinin vahşet oranında görülebiliyor zaten… Diğeri, 50 yıl önce İsrael’in başında inanılan, güvenilen ve herkeşce sevilen bir Başbakanın bulunmasıydı – bugün ise bu olgu kesinlikle yoktur. Daha da önemlisi, Golda Meir’in savaş sonrasında bir çeşit mea culpa (= suç benimdir) yaklaşımı ve “halk, bunu uygun görüyordur…” deyişiyle görevinden çekilmesiydi – ki günümüzde bu konuda hiçbir yaklaşım yok! Dördüncü farklılık, silahlar karşılıklı olarak sustuğunda en başta Mısır yönetiminin İsrael’i bir devlet olarak tanımayı kabullenmesiydi – ancak Hamas’ın böyle bir karara yanaşması, kuruluş amacını yadsımak anlamına gelir… Bu listeyi daha fazla uzatmayıp son bir farklılık ile yetinelim: Filmde de gösterildiği gibi, Mısır Başbakanı Enver Sedat ile Golda Meir, bir beraberliklerinde şakalaşmaktan da kaçınmamışlardı – ve bu da her ikisinin birer “insan” olduğunu gösteriyor!
Umudumuz, 2024 yılının daha çok inanabileceğimiz, insanlığa daha yakın gelişmeleri göstermesidir…
Comments