HER ŞEY UZAKTADIR…

(Yazarı sesli dinlemek için tıklayınız)

Merhaba sevgili okuyucularım, bu haftaki yazımı yazmak bana biraz güç geliyor. Çok sevgili bir dostumuzu yitirdik. Uzun süren hastane mücadelesinden sonra, ruhu hasta bedeninden kurtuldu, sonsuzluğa ve huzura kavuştu.

Bu kişiyi sizlere nasıl tarif edebilirim? Tam bir beyefendi, sakin, her zaman düzgün ve özenli, kelimelerini düşünerek seçen, iyi ve olgun bir kişi. Gençliğinden itibaren İsrael’de yaşamayı tüm yüreğiyle arzulayan, bunu yapabilme fırsatını yakaladıktan kısa bir süre sonra, yaşadığı yerin tadına varamadan, yitip gitmiş bir insan.

Cenaze töreninde onun için konuşan eski bir çocukluk dostu, ona şöyle seslendi; “Annelerimiz, senin de katıldığın bir etkinliğe bizi huzurla gönderirlerdi”.

Güle güle kıymetli arkadaşımız. Çok sevdiğin, en yakın can yoldaşın, değerli ve sevgi dolu eşinin, senin yokluğunda sana yakışır vakur bir biçimde biçimde yaşamını sürdüreceğine inancımız sonsuz. Nedir ki acısını yatıştıracak sabırları bulabilsin. Gittiğin yer her neresi ise, oraya da iyilik ve asaletini taşıdığına inanıyorum.

Yıllar geçiyor, yaş alıyoruz ve menzile doğru ilerliyoruz. Nedir ki bugünü tam olarak bilmediğimiz için, günlük hayatımızı sürdürüyor, bu yaşam hiç bitmeyecekmiş gibi öfkelerimizi, kızgınlıklarımızı, ihtiraslarımızı, isteklerimizi at başı yanımızda sürüklüyoruz. Oysa ki, biz faniler, hiç değilse ileri yaşlarımızda yaşamın hakikatlerini keşfedip, daha olgun, daha bilgece davranabilmeliyiz.

Bu olgunlukla etrafımıza ışık verip, gençlerimize faydalı örnekler oluşturabiliriz. Yaşam “bir varmış, bir yokmuş” diye başlayıp biten bir hikaye örgüsü. Bütün varlar geride kalması, dün varken bugün yok olmak. İşte yaşamın özeti bu. Bunun üzerine düşünüp, yaşamdaki duruşumuzu düzeltmemiz gerek. Çünkü geriye bırakacağımız şey, sadece iyi bir isim olacak.

Geçtiğimiz cumartesi günü öğleden sonra, Petah Tikva’daki Leon Recanati Huzur Evi’nin sakinlerine küçük bir konser verdik. Eşim ve ben Erensya Sefaradi Grubu olarak birkaç şarkımızı seslendirdik. Büyük oğlumuz Soni ise izleyicilere güncel İbranice şarkılar ve eski Ladino şarkılarından oluşan bir demet sundu. İşin güzel tarafı, artık ailemizden 3. kuşağın da sahneye bizimle birlikte çıkmasıydı. Soni’nin oğlu Guy David ve kızı Maya, babalarıyla birlikte iki İbranice şarkıyı paylaştılar.

Guy’ın çok iyi bir kulağı ve temiz bir sesi var, Maya’ya gelince o şarkı söylemek için yaratılmış. Billur bir su gibi, tatlı bir sesi var. Ne derler armut dibine düşermiş. Bizim torunlar 3. nesil olarak mikrofonu ellerine aldılar. Çocuklar yaşlı insanlara verdikleri mutluluğu içlerinde hissettiler ve bana; “Buraya her zaman gelip, onlara şarkı söyleyelim” dediler. İşte bu duygular, insanı insan yapan hareketleri hissetmektir.

Bu da yaşamın aydınlık tarafı. Bir tarafta ağaçların yaprakları kuruyup düşerken, diğer yanda tomurcuklar çiçek açıyor. Böylece yaşam, aynı tabiat gibi, kendini yeniliyor. Ben aslında ruhun ölümsüzlüğüne inananlardanım. Öte yandan, aslında bedenler de ölmüyor. Çocuklarının bedenlerinin sayesinde geleceğe taşınıyorlar. DNA’lar ve mitokondriler aracılığı ile sürekli bir devinim içinde yaşayageliyorlar.

Bu haftaki yazım çok iç açıcı olmasa da, hayatın gerçeklerini taşıyordu. Hiç kimse sonsuz değil, önemli olan yaşarken yaşamın hakkını vermek. Adam gibi yaşamak.

HER ŞEY UZAKTADIR

Uzaktaki her şey; gökyüzü, deniz,

Her an peşimizden koşan gölgemiz,

Özlenen limanlar, yanan yıldızlar.

Uzaktadır her şey; analar, kızlar…

Uzaktadır her şey, hep…Yalnız ölüm

her yerde, her an yakınımız, ölüm.

Ahmet Muhip Dıranas