Bir yaz daha geçti... Bu yıl tüm cesaretimizi toplayıp, Pfizer’e de güvenerek Türkiye’ye gittik, Burgaz’ımıza yeniden kavuştuk! Böylece bu güzel ada hakkında Mayıs ayında yayımlanan kitabımı da kulüpte bizzat tanıtma fırsatını buldum – ve sezonun sonuna doğru bin adetlik ilk baskısının tükenmekte olduğunu büyük bir mutlulukla öğrendim. (merak edenler için: http://www.agos.com.tr/tr/yazi/25825/burgazi-bu-kez-burgazlilar-anlatiyor ve https://dergi.salom.com.tr/haber-703-canli_bir_etnografik_muze_burgazadasi.html )
Ada’dan denize girdik mi? Hayır – daha Haziran ayındaki görüntüler gözümüzün önündeyken, bunu güney denizlerine sakladık, iki hafta boyunca oralarda temiz sulara daldık... Ama öte yandan Adalar’ın diğer tüm nimetlerinden yararlanabildik çok şükür – sosyal, sportif, entelektüel ve gastronomik!
Örneğin bir Eylül akşamı, Heybeli Değirmen Burnu’ndayız... İstanbul Büyükşehir Belediyesi bu yıl Adalar konusunda birçok etkinlik düzenledi – ve bunların arasında “Masal Akşamları” da vardı: Kitabın ikinci baskısı için yeni söyleşilerde bulunurken tanıştığım, “yeni” Burgazlı Judith Malika Liberman anlatıyor, ona gitar ve bağlamada Taner Baba eşlik ediyor... Olağanüstü bir atmosfer! Bir yandan güneş batıyor, diğer taraftan mehtap doğuyor. Bu ayrıcalıklı akşama katılan çoluk çocuklu büyük kalabalık, kâh hazır edilen iskemlelerde yer almış, kâh çimenlere serilmiş, pür dikkat dinliyor, yoksul bir aileye doğan çocuğun, sonunda krala nasıl ulaşabildiğini...
Derken, karşımızdaki Anadolu sahili şimseklerle aydınlanıyor – anlaşılan orada fırtına başlamış... Gökyüzü bulutlanıyor, hepimizi bir endişe sarıyor: Yağmur buraları da yalayacak mı? Ama kaygımız yersiz çıkıyor, şimşekler Adaları teğet geçip, Yalova sahillerine uzanıyor – bu güzel akşam da, masal gibi mutlu son ile bitiyor!
Babası Yahudi olan Judith Liberman, bundan on sekiz yıl önce Fransa’dan Ankara’ya gelmiş, oradaki Fransız Kültür Ataşeliği’nde çalışmış, ardından yedi yıl boyunca ODTÜ’de ve daha sonra Koç Üniversitesi’nde akademik karyerine devam etmiş. Sorbonne Üniversitesi’nde dilbilimci ve Paris Konservatuarı’nda “hikâye anlatıcılığı” eğitimlerini görmüştü, ancak bu mesleğini daha çocukken, ailesinin kurduğu bir kırsal komünü sık sık ziyaret eden hokkabazlar ve hikâye anlatıcılarından öğrenmeye başlamış... Halen Türkiye dahil olmak üzere birçok ülkede masal anlatımı gösterileri ve seminerler veriyor; keza Anadolu masallarını öğreterek ülkede masal anlatıcılığı geleneğinin yeniden canlanmasının önünü açıyor. 2018 yılında Kanada'da Toronto Uluslararası Hikâye Anlatma Festivali'nde Nasreddin Hoca'yı tanıtan geleneksel Türk mizah masallarını sundu. Liberman, 2015 yılında ilk kitabı “Masal Terapisi”ni yazdı; 2017'de “Masallarla Yola Çık” ve 2019'da “Önce Hayal” başlıklı iki kitabı daha yayımlandı. Sinemacı olan Türk eşi ve iki buçuk yaşındaki kızıyla iki yıldır Burgaz’ın en sakin mahallesi olan Aya Nikola’da yaşamaktadır...
“Masal” demişken, aklıma geldi: Diğer bir Burgazlı olan orkestra şefi Cem Mansur da, gene İBB’nin işbirliği ile bu yaz yeni bir girişimde bulundu: Temmuz, Ağustos ve Eylül aylarında, Cemal Reşid Rey (CRR) Senfoni Orkestrası ile Harbiye Açık Hava Tiyatrosu’nda “Senfonik Yaz” adı altında birer konser düzenleyerek, güzel müziğe hasret kalmış İstanbulluların gönlünde yeniden taht kurdu. Sezonun son konseri “Masallar”a ayrılmıştı – çalınan yapıtlar ise soprano Hale Soner’in sesinden J.Offenbach’ın “Hoffman’ın Masalları” operasının en güzel aryaları, P.I.Çaykovski’nin “Fındıkkıran” Süiti, D.Dukas’ın “Sihirbazın Çırağı” ve dinmeyen alkışlar üzerine yeniden Çaykovski’nin bu kez “Kuğu Balesi”nden seçmelerdi. Konserlerinde çaldığı yapıtlar ve bestecileri hakkında ilginç bilgiler de paylaşan Mansur, önümüzdeki kış sezonunda Genel Sanat Yönetmeni bulunduğu CRR Konser Salonu’nda da güzel programlar ile İstabullu müzikseverlerin karşısına çıkacak.
Evet, değerli dostlar – her şeye rağmen, İstanbul’da güzel şeyler de oluyor...
(bu yazı, daha bir ay geçmeden birlikte Heybeli’ye gittiğimiz değerli dostum Simo Eken’in aziz anısınadır)
Comments