22 Eylül, saat 10:10. Marmara’nın palamut ve istavritlerini geride bırakalı birkaç saat oldu; Atina üzerinden Ben Gurion Havaalanı’na iniyoruz… Pasaport noktasına doğru yürürken, altta kalan fıskiyeli büyük bekleme salonu bomboş gibi – topu topu 3-4 masada oturan yolcu var, binecekleri uçakları bekleyen…
Bu savaş durumunda memleketten kaçan yok; seyahate gideceklerin de pek keyfi olmasa gerek – aksine geldiğimiz uçak dopdoluydu, yarısından fazlası İsrailli olmak üzere!
Temmuz ortasında iki aylığına Burgazada’ya gelirken planlamış olduğumuz tarihte dönmeye hazırlandığımızda, birçok arkadaşımız şaşkınlıkla soruyor: “Niye Ekim sonuna kadar kalmıyorsunuz ki? Adanın en güzel günleridir bunlar – hele sizin orası şimdi daha da ateşlenirken kalın, rahat edin; ortalığın durulmasını bekleyin..!”
Ne var ki aralarında gerçekçi olanlar, içtenlikle yaklaşanlar bize hak veriyor – uzaktan daha huzursuz olacağımızı anlıyorlar ve bizi severek uğurluyorlar; bundan yedi yıl önce bu kararımızı verdiğimizde ise bize “ne gereği vardı ki!” diyenler, şimdi de şaşırıp kalıyor…
İstanbul’daki dost, arkadaş, ada’daş ve tanıdıklarımızın Gazze konusundaki yorumları, sonuna kadar açılmış bir yelpaze gibiydi – “savunma hakkı” tesliminden, “katliam” suçlamasına kadar! Aralarında on yıllardır sahildeki meyhaneler veya evlerde birlikte rakı içtiklerimizin arasında, kimilerini Burgaz kitaplarımda resmettiğim, bazıları akademisyen, üniversitelerde kürsü sahibi olanlar bile yerel medyanın ayrımcı haber/yorum/panellerinden beslenerek, bilgi dağarını daha geniş çevrelerden, yabancı medyadan edinmeyecek derecede hantal çıktı! Dahası –ve daha da utandırıcısı– şu örnekler gibi soru, iddia ve komplo teorileri ile karşılaşıyoruz masa başında veya birlikte denize girerken:
- İsrail, ilhak ettiği Gazze’den ne zaman geri çekildi ki? Oslo mu? Orada ne olmuş?
- “From the river to the sea” diyorlar ya – “sizinkiler” de “Nil’den Fırat’a kadar” bir İsrail istemiyorlar mı?!
- Hamas’ı CIA ve bizzat İsrail yaratmamış mıydı, başa çıkamadıkları Arafat’ın Filistin Kurtuluş Örgütüne karşı kullanmak üzere?
Güler misin, ağlar mısın – yoksa artık birlikte rakıyı da, denizi de askıya mı alırsın..? Elli yıl önceki üniversite arkadaşlarımın bir bölümü böylece “geride kalıyor” ama, herkes ile de bozuşamazsın ki! Buna “çare” olarak, bir “direnç” yöntemi kullanıyorum! Nasıl mı? Gerçekten değer verdiğim dostlarıma önce bazı gerçek bilgileri azar azar aktarmaya çalışıyorum, 7 Ekim pogromundan bazı görüntüleriyle, Tsahal’ın kimi bültenlerini; ardından örneğin son olarak katledilmiş o talihsiz altı rehinenin tutsak kaldığı tünelin videosunu (“bu bilgileri sağlamamı istemiyorsan, lütfen haber ver…” uyarısıyla) iletiyor – ve bunlara karşı tepkilerini ölçüyorum – olumlu yaklaşımlarda bulunanlar ile “devam”, saldırganlığı yeğleyenler için ise “tamam” düğmesine basmak üzere!
Daha bu sabah, fakülte sınıfımın WA grubunda, Karadeniz Bölgesindeki çeşitli portallarda yazılar yayımlayan Necdet Topçuoğlu’nun kaleminden, Lübnan’daki siber saldırı üzerine “Türkiye'yi yönetenler, Microsoft’un ve İsrail'in bu ayar çekmelerinden gerekli dersi almışlar mıdır? (…) Ya devletler kendi milli yazılım sistemlerini kuracaklar, ya da ABD ve Siyonizm’le nikah tazeleyeceklerdir…” gibi abuk-sabuk yorumlar aktarıldı… İşte bunun gibi söylemler ile karşı karşıya kalıyor ülkenin sosyal medyası. Tabii ki bu talihsiz yazıyı aktaran fakülte arkadaşım ile WA grubuna gerekli uyarıda bulundum – ancak bunun gibi ipe-sapa gelmeyen yorumları ciddiye alan nice yarı cahil akademisyenler de var ülkede…
Af buyurun, birazcık gevezeliğim tuttu… Uzun lafın kısası: Bu topraklara döndüğüm için ve yukarıda değindiğim türden yorumlardan azıcık kurtulduğuma çok memnunum. Tsahal’ın çoktandır yapması gerektiğini nihayet yerine getirmekte olduğuna da!
5784 yılı sona ermeden rehinelerimizin de evlerine dönmesi ve 5785’in huzur içinde geçmesi dileklerimle,
שנה טובה ומתוקה.
Robert Schild
Comentários