Tanrı, Moşe'ye, mucizevi felaketler aracılığıyla dünyanın O'nun tek gerçek Tanrı olduğunu bilmesi için Firavun'un kalbini katılaştırdığını söyler.
“Çünkü onun yüreğini katılaştırdım…” (Şemot 10:1)
Paro minnetarlık hakkında ölümcül bir hafıza kaybı yaşadı. Mısır'ı kurtaran ve onu dünyanın en güçlü imparatorluğu haline getirenin Yahudi Yosef olduğunu unuttu.
Kendi şeytani inatçılığıyla, zihnini ve bedenini sarsan yedi belanın derslerini görmezden geldi. Bunun sonucunda Tanrı, yüreğini katılaştırdı ve seçme özgürlüğü armağanını elinden aldı.
Hiçbirimiz şükranlarımızı ifade etme konusunda hafıza kaybından muaf değiliz.
Hatırası mübarek olsun sevgili babam Rabi İsak PASENSYA’nın (z”l) vefat ettiği zamanı hatırlıyorum. Annem, (z”l) erkek kardeşlerim (z”l) ve ben – şiva'da oturuyorduk .
İnsanlar defalarca gelip bize onun kendileri için yaptığı iyilikleri anlatırdı, bazı durumlarda bu anlatılan hatıralar elli yıldan fazla bir süre önceye uzanırdı.
Şiva’ya oturmuş olan birçok insan benzer deneyimler yaşamıştır. Ne kadar duygulandırıcı, diye düşündüm ama aynı zamanda babamın onların sözlerini duyamaması ne kadar da üzücüydü.
Karşılaştığı onca zorluğa rağmen yaptığı iyiliğin unutulmadığını bilmek onu ne kadar rahatlatırdı.
Minnettarlığımızı çoğu zaman kendimize saklamamız, bunu ancak borçlu hissettiğimiz kişi bu hayattan ayrıldığında yüksek sesle söylememiz ve onun yas tutanları teselli etmemiz ne kadar trajik. Ama bu insanlığın durumudur.
Başkalarına ne kadar verdiğimizi asla tam olarak bilemeyiz. Nazik bir sözümüzün, düşünceli bir eylemimizin, rahatlatıcı bir jestimizin ne kadar hayat değiştirdiğini ve unutulmadığını galiba asla tam olarak bilemeyeceğiz.
1966'da 11 yaşında siyahi bir çocuk, ailesiyle birlikte Washington DC'deki beyazların yaşadığı bir mahalleye taşındı. Evin ön basamaklarında oturup, nasıl karşılanacaklarını görmeyi bekledi.
Yoldan geçenler dönüp onlara baktı ama kimse onlara gülümsemedi. Beyazların siyahlara nasıl davrandığıyla ilgili duyduğu tüm korkutucu hikayeler gerçek oluyor gibiydi.
Yıllar sonra, yeni evlerindeki o ilk günleri hakkında yazarken, “Burada hoş karşılanmadığımızı hiç arkadaşımız olmayacağını biliyordum” diyor. Bu düşünceler içindeyken beyaz bir kadının yolun karşı tarafından gelmekte olduğunu görür.
Çocuklara döndü ve yüzünde geniş bir gülümsemeyle, "Hoş geldiniz!" dedi. Çocuklara içecekler ve sandviçlerle dolu bir tepsi getirmişti. Çocukların kendilerini evlerinde hissetmelerini sağladı. O anı -genç adam daha sonra şöyle yazdı.
Hayatımızı değiştirdi. Hiç olmadığı kadar oraya ait olma duygusu verdi. Siyah bir ailenin beyaz bir bölgede kendini evinde hissedebileceğini ve renk körü ilişkilerinin olabileceğini fark etmemizi sağladı.
Yıllar geçtikçe, evin karşısındaki o kadına daha fazla hayranlık duymayı öğrendi, ancak onun için kesin bir anı haline gelen şey, o ilk spontan selamlaşma eylemiydi. Ayrılık duvarını yıktı ve yabancıları arkadaşa dönüştürdü.
Genç adam Stephen Carter, şimdi Yale'de hukuk profesörü ve sonunda o gün öğrendikleri hakkında bir kitap yazdı. Kitabına “Civility – Nezaket” adını verdi. (Görgü, Ahlak ve Demokrasinin Ruhu) Kadının adının Sara Kestenbaum olduğunu ve çok genç yaşta öldüğünü söyledi.
İnançlı bir Yahudi olmasının tesadüf olmadığını ekledi. 'Yahudi Geleneğinde' diye belirtiyor, böyle bir nezakete (medeniliğe) “Hesed” - “İyilik Yapmak” denir ki, bu da insanların Tanrı'nın suretinde yaratıldığı anlayışından türetilmiştir.
Minnettarlığın özü, hayatımızda yer alan iyi şeylerin tek yazarının biz olmadığını kabul etmekten geçiyor. Teşekkürümüze güç ve odak kazandıran şey kesinlikle kişisel bir Tanrı'ya olan inancımızdır.
Odu L’adonay Ki Tov Ki Leolam Hasdo – Tanrı’ya şükredin çünkü O iyidir ve Sevgisi sonsuzdur.
(1.Tarihler 16:34)
Sevgilerimle - Shabat Shalom
MOŞE PASENSYA
Comments