Moşe, Mişkan'ı inşa etmek için son talimatları vermek üzere insanları bir araya getirdiğinde, ilk önce hayatlarımızda kutsal bir ritim olması gerektiği konusunda uyarır.
“Dinlenmenin” ve “Tefekkürün” bu projenin başarısı için kesinlikle gerekli olduğu bilgisine sahibiz. İş, yalnızca Şabat (kutsanması) ile dengelendiğinde hayat verici ve sağlıklı hale gelir.
Yoga uygulamasında, her bir poz serisinin ardından, önceki pozların faydalarını bütünleştirmek ve tam olarak almak için bir dinlenme pozu gelir.
Şabat uygulaması da aynı amacı yerine getirir ve ruhsal çalışmamızın faydalarını almak, bütünleştirmek ve derinleştirmek için bir alan yaratır. Altı gün boyunca Mişkan'ı inşa etmek için çalışırız ve yedinci gün o Kutsal meskene girebilir ve sadece İlahi akışı alabiliriz.
Altın Buzağı felaketi hala taze bir anı olsa da, akan ve veren kalbi deneyimleyebildiğimizde, korkunun kısıtlamalarından kurtulur, kendimizi ilk kezmiş gibi tanımaya ve güvenmeye başlarız.
Moşe insanlardan vermeyi bırakmalarını istemek zorunda kaldı çünkü cömert akış deneyimiyle sarhoş olmuşlardı. Bu, birlikte, Tanrı'nın aramızda ve içimizde yaşaması için bir alan (yer) yaratma görevini tamamlamak için fazlasıyla yeterli olduğumuzu hatırlatır.
Kutsal alanımızın girişindeki, “YIKANMA YERİ” (kadınların verdiği) “AYNALARDAN” inşa edildi. Burada kutsal karşılaşma için hazırlanırız. Vayakel ( ויקהל ) ve Mikve ( מקוה ) sözcüğü 151 olan aynı sayısal değeri paylaşır.
Algılama biçimimizi değiştirebilirsek başkalarının bizi nasıl görebileceği konusunda endişelenmeden, iç güzelliğimizi ve gücümüzü keşfedebiliriz.
Kendimizi başkalarının projeksiyonlarından ve beklentilerinden arındırarak (yıkayarak), yargıyı ve onay ihtiyacını ortadan kaldırıp temizlenebiliriz. O zaman Buluşma Çadırı'nda Tanrı ile karşılaşmaya hazır oluruz.
Derinliklerimizde gizli olan yargıları, eleştirileri ve kibri sunmalıyız. Vaykel'in manevi meydan okuması şunu sorar. “AYNAYI” – “KENDİ İMAJIMIZI” - bizi İlahi karşılaşmaya hazırlayan bir araca nasıl dönüştürebiliriz?
Aynanın bir köşesini kazıyarak…..
Zengin bir adama ait olan evinin yemek odasında asılı olan bir Aynadan söz etmek istiyorum. Ayna büyük ve kareydi, geniş, kalın bir altın çerçevenin üzerine güzel yaprak ve çiçek desenleri oyulmuştu.
Aynayı gören herkes ona hayrandı, ancak dikkatli bakıldığında kusurlu olduğu fark ediliyordu. Köşelerin birinde, aynanın arka kısmındaki gümüş kaplama kazınmıştı. Bu nedenle aynanın bu kısmı düz camdı.
İnsanlar önce güzelliğine dikkat çeker ve ardından "Ah, ne yazık! Keşke ayna hasar görmeseydi." derlerdi. Herkesin şaşkınlığına rağmen, aynanın sahibi ziyaretçilerine arkadaki gümüş kısmı kasıtlı olarak kazıyanın kendisi olduğunu söylerdi!
Bu kadar pahalı bir aynaya, bir sanat eserine sahip olup sonra onu mahvetmeyi hayal edebiliyor musunuz?
Ama o aynanın hikayesini şöyle anlatırdı. Bir ayna ve bir cam aynı hammaddeden yapılmıştır, ancak yine de çok farklıdırlar. Bu garip değil mi?
Aynaya bakınca güzel mobilyalarımı görüyorum. Resimlerimi, halılarımı ve perdelerimi görüyorum. Güzel evimdeki birçok şey görebiliyorum. Aynaya baktığınızda sadece kendinizi ve size ait olan şeyleri görebilirsiniz. Çünkü aynanın bir tarafı gümüşle kaplıdır. Işık içinden geçemez ve bu nedenle sadece önündekini yansıtabilir
Ancak cama baktığınızda ötesini görebilirsiniz. Çünkü şeffaftır ve içinden ışık geçebilir. Tıpkı bir cam pencereden baktığınızda dışarıda olanları görmeniz gibi başkalarını ve onların hayatlarını görmenizi sağlar.
Bunu kendime hatırlatmak için güzel aynamın bir köşesindeki gümüş kaplamayı keskin bir bıçakla kazıdım. O kısım cam kadar berrak olana kadar (Bittul) durmadım. Ancak o zaman tatmin oldum.
Ya Siz……..
Sahip olduğunuz aynayı alıp gümüşünü kazıyarak, kendiniz yerine başkalarını görebilmenizi sağlayabilir misiniz?
Sevgilerimle - Shabat Shalom
MOŞE PASENSYA