Başlığı okuyunca Nisan ayında yılın adamından bahsediyor, zavallı herhalde uzun süre evde kalmanın sonucu böyle oldu -kafayı üşüttü demek yazıda çirkin kaçar- diye düşünüyorsunuzdur belki.
Merak etmeyin, iyiyim, ayın da farkındayım.
Bilindiği gibi her yılsonuna doğru birçok kuruluş değişik alanlarda yılın adamını seçer.
Yılın şarkıcısı, takdimcisi, mankeni, eğitimcisi vs. gibi.
TIME mecmuası da yıllardır Aralık ayında geleneksel olarak ‘’Yılın İnsanı’’nı seçer ve bu kişi o haftaki mecmuanın kapağı olur. Genellikle bu seçim dünya çapında da en geçerli ve önemli seçimlerden biri olarak kabul edilir. TIME mecmuasının okur sayısı sanırım benimkinden biraz (!) fazladır; bu bakımdan onlarla bir rekabete girmem söz konusu olamaz. Ama ben yine de kendime göre bu yılın insanını seçmeye karar verdim. Ve Aralık ayını beklemeden karar vermek gibi bir riski de üstlenerek bu insanı şimdiden belirledim.
Benim “Yılın İnsanı”m Don Giuseppe Berardelli.
Milano yakınlarında Casnigo kasabasının görevli Katolik başrahibi.
72 yaşında korona virüsüne yenik düşerek Lovere, Bergamonun bir hastanesinde hayatını kaybetti.
Berardelli bir pop yıldızı değildi, ünlü bir sporcu değildi, ünlü hiç değildi.
Ölümü medyada çok az yer buldu.
Geçirmekte olduğumuz zor günlerde dünyanın her yerinde bireyler değişik tutumlar sergiliyorlar.
Ülkemizde, geçen yazımda da belirttiğim gibi evinin erzak deposunu bir mini markete rakip duruma getiren ve bunu utanmadan sergileyen bir ünlümüz…(seleb)
Korona bize vız gelir diye partilerine devam eden gençler, (en azından ABD ve Türkiye’de.)
Korona testinin sonucunu beklerken fitness salonuna giden, röportajlar veren, parti mensuplarıyla öğle yemeğine çıkan ABD’li senatör, (ki sonunda testi de pozitif çıktı!)
Ve ülke yöneticilerinin uyarı ve emirlerini hiçe sayarak kendi yaşamlarını ve onları dizginlemeye çalışan genç polis ve askerlerin de yaşamını tehlikeye atmakta hiç tereddüt etmeyen, geniş topluma duyarsız İsraelli aşırı dindarlar, ( yasak ve uyarılara uyan haredi kesim tabii ki bu kapsamın dışındadır)
tepki çeken tutumlarını sergilediler.
Buna karşılık Rahip Berardelli hiç tanımadığı, kendisinden genç bir hasta için tereddüt bile etmeden en değerli varlığını feda etti.
Yaşamını.
Rahibin yöneticisi olduğu cemaat mensupları, çok sevdikleri yöneticilerinin hastalığını duyunca kendisine bir solunum destek cihazı alıp hediye ederek onu hayatta tutmaya çalıştılar.
Berardelli ise 72 yaşına vardığını söyleyerek, hiç tanımadığı ama ondan genç olan bir hastanın lehine kendi yaşam cihazını, daha doğrusu kendi yaşamını, bu gence armağan etti.
Düşünebiliyor musunuz?
Hangi yaşta olursak olalım, ne kadar hasta veya sorunlu olursak olalım, içgüdümüz, doğamız, DNA’imiz, ne derseniz deyin, bir güç bizi yaşama bütün kuvvetimizle bağlar, sarılmamızı sağlar. Belki ölüm korkusu da bu sarılmanın etkenlerinden biridir.
Ve hangimiz bir başkasının, dikkat edin tanımadığımız yabancı birinin yaşayabilmesi için ölmeye razı olurduk? Daha doğrusu gönüllü olarak onun yaşaması için ölmeyi tercih ederdik?
Çok zor bir duygu, çok çok zor bir karar.
Son yazımda Korona sonrası gerek bireysel bağlamda gerekse toplumsal bağlamda bir reset / sıfırlayıp baştan alma olayı yaşayabileceğimizi, ben yerine bizin daha önem kazanabileceğini, aslında hepimizin bir bütünün parçaları olduğumuzu kavrayabileceğimizi iddia etmiştim. (Daha doğrusu dilemiştim)
İşte bu altruizmin en anlamlı örneğini kahramanımız verdi.
Ve bu yüzdendir ki önümüzde yılın bitimine daha dokuz ay olmasına rağmen tereddütsüz ve rakipsiz Rahip Berardelli’yi yılın insanı seçiyorum.
Dini ve ilahi konularda söz söyleme hakkını görmem kendimde.
Ancak ölüm sonrası cennet varsa eğer, bu mekâna kahramanımızın mı yoksa insan yaşamını hiçe sayan bazı aşırı dindarlarımızın mı daha layık oldukları konusunda kesin bir fikre sahibim.
Bu arada Musevi okurlarımın Pesah, Hristyanların Paskalya Bayramlarını tebrik eder, İslam aleminin de yakında gelecek Ramazan Bayramını daha hür ve Koronasız bir ortamda kutlamasını dilerim.